Z biografii Chiary Lubich

Chiara Lubich przychodzi na świat 22 stycznia 1920 w Trydencie (północne Włochy). Na chrzcie otrzymuje imię Sylwia, ale później przyjmie imię Chiara (Klara), zafascynowana radykalizmem ewangeliczny Klary z Asyżu. Jest drugą z czwórki rodzeństwa. Matka głęboko wierząca, ojciec pracuje jako typograf, jest socjalistą. Brat Gino będzie w szeregach partyzantki i później jako dziennikarz w komunistycznej gazecie “l’Unità”. W okresie faszyzmu rodzina żyje w warunkach ubóstwa. By zarobić na naukę, Chiara już jako młoda dziewczyna udziela korepetycji.

1925

Poszukiwanie prawdy
Jako dyplomowana nauczycielka klas początkowych uczy w Castello i w Livo, wioskach w Val di Sole (prowincja Trydentu) i potem w samym Trydencie. Z pasją poszukuje prawdy i rozpoczyna studia filozoficzne na Uniwersytecie Weneckim. Wkrótce będzie musiała je przerwać z powodu trudności wojennych, a także by poświęcić się całkowicie rodzącemu się Ruchowi. Jej poszukiwanie prawdy znajdzie swoją odpowiedź w Jezusie, Drodze, Prawdzie i Życiu.

1926

Pierwsza intuicja dotycząca własnej drogi
Uczestnicząc w kursie dla młodzieży z Akcji Katolickiej, odwiedza sanktuarium maryjne w Loreto i tam przeczuwa swoje powołanie: wspólnota na wzór rodziny z Nazaretu. Będzie to “focolare”: mała wspólnota świeckich, kobiet i mężczyzn, żyjących w dziewictwie oraz w małżeństwie, wszystkich poświęconych Bogu zgodnie ze swoim stanem, powołanych do duchowego rodzenia obecności Jezusa, obiecanej przez Niego, gdy „dwaj albo trzej są zjednoczeni w Jego imię”. Focolare będzie sercem całego Ruchu, który się później rozwinie. Jest to nowe powołanie otwierające się w Kościele.

1943

7 grudnia 1943 – data przyjmowana jako narodziny Ruchu Focolari. Jest to dzień, w którym Chiara podarowuje swoje życie Bogu poprzez ślub czystości.

1944

Odkrycie „Boga Miłości” będzie iskrą inspirującą, z której narodzi się Ruch. 13 maja – Trydent zostaje doszczętnie zbombardowany. Dom Chiary Lubich jest poważnie uszkodzony. Podczas gdy rodzina chroni się w górach, Chiara decyduje się pozostać w mieście, by podtrzymać rodzący się Ruch. Wraz ze swoimi pierwszymi towarzyszkami znajduje małe mieszkanie, przy piazza Cappuccini. Jest to pierwsze focolare. Zaczyna się wypełniać to, co parę lat wcześniej, w 1939 roku, przeczuła w Sanktuarium w Loreto. Pierwsze focolare męskie zostanie otwarte w roku 1948.

W najbardziej zniszczonych dzielnicach miasta z powodu wojny szerzy się ubóstwo. Ta pierwsza grupka dziewcząt dzieli się skromnymi dobrami, które posiada z ubogimi z najbardziej opuszczonych dzielnic. Doświadczają prawdziwości ewangelicznych słów: „Dawajcie a będzie wam dane”, „Proście a otrzymacie”. W krótkim czasie aż 500 osób zaangażuje się w tę cichą rewolucję. Rodzi się spontanicznie wspólnota dóbr materialnych i duchowych na wzór pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Celem jest pomóc rozwiązać społeczny problem miasta. Odkrywają Ewangelię z całą jej odnawiającą mocą. To doświadczenie wzbudza zainteresowanie kilku młodych marksistów: są to zwiastuny zaangażowania społecznego Ruchu i dialogu z osobami bez przekonań religijnych.

1947

Pierwsza aprobata Ruchu ze strony Kościoła:

Ówczesny arcybiskup Trydentu Carlo De Ferrari przyznaje: „w tym jest palec Boży”.

1948
Spotkanie z Igino Giordanim, posłem, pisarzem, dziennikarzem i pionierem ekumenizmu. Ceniony przez papieży i osobistości ze świata kultury i polityki, pozostaje zawsze bliski zwykłym, prostym ludziom; jego działania dążą do przywrócenia godności robotnikom i ludziom odsuniętym na margines. Pomaga odkryć czynną rolę świeckich w Kościele oraz ich powołanie do świętości. Pierwszy małżonek fokolarino, otworzył nową drogę do świętości dla żyjących w małżeństwie. Obecnie toczy się jego proces beatyfikacyjny.

1949

Rozpoczyna się okres szczególnych łask w Tonadico (północne Włochy).
Mocne doświadczenie duchowe, które rzuci światło na kształt rodzącego się Ruchu.

W tym czasie Chiarę poznaje Pasquale Foresi, który będzie pierwszym fokolarinem kapłanem oraz tym dzięki któremu w Ruchu nastąpi rozwoj nauk teologicznych, narodzi się wydawnictwo Città Nuova i powstanie pierwsze miasteczko w Loppiano koło Florencji.

W tych latach powstają pierwsze wspólnoty we Włoszech, a Chiara przenosi się do Rzymu.

W kolejnych latach następuje bardzo szybki rozwój Ruchu. Duchowość dociera do innych krajów Europy i na kontynenty. Życie Chiary jest ściśle związane z narodzinami nowych rzeczywistości w Ruchu. Założycielka Focolari odwiedza wspólnoty na całym świecie, inspiruje do nowych form życia Ewangelią. Nawiązuje kontakty z przedstawicielami innych Ruchów, Kościołów, Religii. Jej działalność i wkład w budowanie świata opartego na braterstwie i pokoju dostrzegają i honorują w różny sposób władze świeckie, zwierzchnicy różnych Kościołów, liderzy religijni, liczne uczelnie i organizacje międzynarodowe. Życie dla Boga-Miłości, którego tajemnicę odkryła w Jezusie krzyczącym na krzyżu „Boże mój Boże, czemuś mnie opuścił?” było jej wielką pasją. Przekazała ją tysiącom ludzi na całym świecie, którzy tak jak ona chcą realizować testament Jezusa „Aby byli jedno”.

Chiara Lubich zmarła 14 marca 2008 roku otoczona modlitewnym czuwaniem całego Ruchu. Pogrzeb odbył się w Bazylice św. Pawła w Rzymie. W swojej homilii kardynał Tarcisio Bertone wskazał ją jako jedną ze „świecących gwiazd” XX wieku, obok takich osobistości jak Matka Teresa z Kalkuty.